Een heel nieuw kunstwerk in Albufeira: de Tres Marias.  Ik zocht naar de kunstenaar, maar nergens een naam te vinden.

Een stukje Albufeira met heel ver de ingang van de haven.

Een van de mooie straatjes van het oude Albufeira.

Hier vind ik het ook de moeite om eens door te fietsen of liever door te wandelen met de fiets aan de hand.

Steffi, Frederik op bezoek in Albufeira uitgerust na onze overtocht van Porto Santo naar Albufeira

Zien we er niet goed uit: Steffi en ik?  Wel we zijn uitgerust na onze overtocht.  Nu kunnen we er alleen nog maar over opscheppen.

één pastel de nata en 2 koffie's voor 1,40 €.
Een pastel waar ik vroeger niet aan voorbij kon gaan, maar nu eet Roger het met veel plezier alleen, want ik mag dat niet meer eten, maar de koffie blijft heerlijk.

Dag 59 t/m dag 61: woensdag 23.05.2012 t/m dag vrijdag 25.05.2012  : Albufeira Portugal: N 37°05’04”-W 08°16’06”

Vandaag wasdag maar met mijn Marokkaans wasmachientje is dat geen probleem.  Alleen strijken met een temperatuur in de boot van 32° is zweten. Ondertussen gingen we ook weer fietsen, boodschappen doen en een lekkere gegrilde vis eten.  De kapitein opteerde voor een plaatselijk gerecht.  We moeten onze conditie op peil houden en dat gaat hier goed, bergop… bergaf…, via het oude Albufeira met zijn typische smalle trapstraten.
Anneke en René van de Midushi: Nederlandse zeilers die we kennen van enkele jaren geleden liggen in Ayamonte ( Spanje) en zeilen zondag naar Albufeira.

De UV-strip van de genua moest dringend vervangen worden en de skipper belde naar Blaus zeilmakers. Zij maakten onze bimini 3 jaar geleden en leverden goed werk. Tegen de avond kwam hij een kijkje nemen en nam het zeil mee om te herstellen. Hij was ons nog niet vergeten want hij wist nog goed dat hij onze voorraad sinaasappelen en mandarijntjes op peil hield.
De Blausen doen aan wedstrijdzeilen en zeilden van Albufeira naar Porto Santo in 70 uren. Hij vond onze overtocht met de Antidote in 77uren30 een hele prestatie, zeker omdat het dan nog noordwaarts was. Ik denk dat we fier mogen zijn. Momenteel zijn de weeromstandigheden voor de overtocht zeer slecht en hebben we goed gekozen of we lagen nog in Porto Santo.

Donderdag kregen we een smsje van Steffi en Frederik van de Wildeman en ze ons komen ons een bezoekje brengen.  Zij liggen in Portomaio en blijven daar nog een maandje.  Zoals ik reeds vroeger meldde, deden zij de overtocht dezelfde periode als wij en vonden het zwaar, maar zijn fier en blij in Portugal te zijn.  Het was een fijn weerzien en zo konden we onze ervaringen uitwisselen met de nodige bubbels, want daar wilden we zeker op klinken.  Zij zullen richting Middellandse zee varen en daar een overwinteringplaats zoeken. Wij hopen België te bereiken en zo… scheiden onze wegen, maar zien mekaar hopelijk weer op het vaste land.

Vrijdag fietsten we weer naar de stad, gingen een hapje eten en kochten pastel de Nata voor Sisi, want daar is ze verzot op. Wel ik vertrek morgen voor een weekje naar België en de kapitein blijft op zijn schip. Een weekje singel: zou dat ons beider goed doen? 

Een van de mooie trapstraten van het oude Albufeira

Een verfrissend drankje bij Pedro op het terras van de Casanova met in de verte een stukje van het centrale plein van Albufeira.

De mandarijnplantages nodigen uit om geplukt te worden. Ze zijn heerlijk.

Dit bord lijkt me wel iets te groot voor mij.

Dag 55 t/m 58: zaterdag 19.05.2012 t/m dinsdag 22.05.2012  : Albufeira Portugal: N 37°05’04”-W 08°16’06”

Wat hebben we een geluk gehad bij de oversteek want het was vannacht barkoud en de regen kletterde op het dek.  Alles voelde kil en klam alhoewel de zon haar best al deed. Het werd gelukkig de ganse dag warm, maar ondanks dat de zon, dezelfde zon is als in Porto Santo gaf ze een andere warmte.
Druk druk druk  in de haven en in Albufeira.  Iedereen leek wel op verlof, maar ik was vergeten dat het een verlengd weekend was.
De fietsjes werden van hun jasje ontdaan en met de nodige rugzakken vertrokken we richting stad om weeral voorraad in te slaan, want daar zaten we doorheen. Verse vis, groenten en fruit en zeker sinaasappelen en mandarijnen zijn hier heerlijk. En een lekkere zachte Portugese koffie met een pastel (alleen voor de kapitein) geschonken door een charmante Portugese, deed ons al vlugger bergopwaarts trappen. Een restaurantje leek ons ook interessant en de skipper zei niet neen!!! Een verse vis op de grill met wat olijfolie mag er voor mij altijd wel bij.
We voelden ons onmiddellijk thuis.  Hetzelfde goede warme gevoel overviel ons in de stad en we genoten van de vertrouwde omgeving want hier waren we in 2009 en 2010 nog geweest.

Zondag werd het een baaldag. Het regende bijna de ganse dag, de wind huilde en dus bleven we luieren op de boot om ons droog te houden.
Zaten we al zo dicht bij België of had België de zon voor zichzelf opgeëist? Gelukkig hadden we internet, weliswaar met een zwakke verbinding, maar we hadden tijd en ik kon de blog bijwerken. 

Maandag was het weer prima weer en na een stevig ontbijt fietsten we weer naar de stad waar het minder druk was en Pedro, de ober van ons cafétje waar we meestal iets gaan drinken een geamuseerde babbel (Engels) deed met Roger en ik rustig alle winkeltjes in de buurt kon verkennen. Aan een galerij op het plein kon ik natuurlijk ook niet weerstaan en een zekere Natália’s werken waren de moeite. 

Dinsdag fietsten we de andere richting uit op zoek naar sinaasappelen bij de plaatselijke bevolking.
Twee oude mannetjes met een wankele kleine vrachtwagen trokken onze aandacht en zo kochten we 3 kg sinaasappelen en 3 citroen voor 3€. Ze babbelden er op los, maar veel of liever niets hebben we ervan verstaan. Volgende week mogen ze ons nog eens verwachten.

Ons zwaluwtje vol vertrouwen geniet van het zonnetje.

De enige zonsopgang na de 3° nacht een 30 mijl van Albufeira

Een vermoeide maar wel tevreden kapitein Roger van de Antidote tijdens onze langste trip nl van Porto Santo naar Albufeira.

De zee is altijd anders en toch weer hetzelfde.

Als de A.P. zijn werk doet en dat heeft hij heel goed gedaan kan de kapitein rustig rondkijken.

Onze blinde passagier, maar hij heeft het ook niet gehaald nochtans hebben we er goed voor gezorgd.

Tweede dag van onze overtocht Porto Santo - Albufeira Portugal. Weer een andere zee.

 De eerste dag met in de verte de Wildeman die ons voorbij zeilt.

De Nederlandse zeiler komende van het vasteland Portugal waar we via de marifoon een babbeltje mee deden. Hij had nog slechts 20 mijl te varen voor zijn aankomst in Porto Santo.

Iets voor Porto Santo nog een Nederlandse zeiler komende van Portugal.

De bemanning van de catamaran Dievago in Porto Santo helpt ons afmeren.

Steffi zwaai ons uit. Waar is Frederik? Nog niet wakker?  Jawel, we hebben al afscheid genomen en zien mekaar terug in Portugal.

Dag 51 t/m 54: dinsdag 15.05.2012 t/m vrijdag 18.05.2012: van Porto Santo Madeira naar Albufeira Portugal: N 37°05’04”-W 08°16’06”

Tussen het logo van bekende en minder bekende zeilers hebben we de Antidote op de kaaimuur ook een plaatsje gegeven.  Nu konden we vertrekken richting  Iberisch Eiland, de langste trip van onze zeilreis dit jaar.
Om 8 uur verlieten we de haven uitgezwaaid door ‘Dievago’- zij zeilen eerst nog naar de Azoren - en de ‘Wildeman’ die 2 uur na ons dezelfde richting uitvaart.
Na het woestijn- en bergachtig eilandje gerond te hebben vaarden we met het groot zeil en de genua NO 61°, nog ongeveer 461 mijl te gaan. Het was mistig en erg vochtig, maar de zon duwde de wolken weg en met een wind N.NW ongeveer 11knopen en golven een 1 à 2 meter werd de motor toch bijgezet om een gemiddelde snelheid te bewaren en met de hoop dat de plusminus stabiele weersberichten ons gunstig gezind zouden zijn.  Aan BB-zijde cirkelden en doken de meeuwen  in het water om hun ontbijt te versieren. Ze waren niet alleen. De dolfijnen hadden reeds hun werk gedaan en kwamen nog wat spelen in de golven van de boeg van het schip. 
Via de marifoon hoorden we enkele Nederlandse zeilers tegen elkaar praten komende van Portugal richting Porto Santo. Rond 12 uur kruisten we één van hen – de anderen zagen we in de verte - en via de marifoon vertelde hij dat ze zaterdag in Portomaio vertrokken waren, dat alles goed verlopen was, alleen een nogal ruwe zee aan de voet van Portugal.
Wij motorsailden rustig en was koken niet zo moeilijk. Ik heb dan ook maar rijstpap gemaakt. Pan vasthouden en je blokkeren en dan lukt het wel.
Rond 19 uur liep ‘Wildeman’ ons in. We hadden al verschillende malen via de marifoon wat gebabbeld, zij liepen 6,8 knopen, wij 5,9 knopen en niemand was ziek. Wind en de mooi lange oceaandeining kwamen uit dezelfde richting N ongeveer 10 knopen met golven van ongeveer 1 meter, het mocht voor ons wel wat meer.
Om 20 uur kregen we bezoek van een oververmoeide verdwaalde zwaluw die zich binnen op het bed in de voorkajuit nestelde. We gaven ze een slaapplaats in een doos met grote gaten, maar ’s morgens was het beestje ondanks onze goede zorgen toch overleden.
Zouden we reven om de nacht in te gaan?  Ja…, neen…., ja…., neen. De wind wakkerde aan -  tussen de 13 à 16 knopen – niet om te panikeren, maar op de Atlantische Oceaan moet je het zekere voor het onzekere nemen, klom de skipper op het voordek om 2 reven in het groot zeil te zetten.
Om 22 uur probeerden we nog contact op te nemen met Wildeman, maar we kregen geen gehoor.
Het was een wat ruwe donkere bewolkte nacht, liepen afwisselend wacht naargelang de slaap zich aanmeldde en waren moederziel alleen.
16.05.2012.  7u30 uur, het was bewolkt dus geen zonsopgang zichtbaar.  We probeerden regelmatig de motor rust te geven en zelfstandig te zeilen zodat de golven de stilte vulden.  De wind kwam meer uit het noorden en de golven werden getemperd tot een zachte deining over BB. We liepen tussen de 6 en 6,5 knopen, heerlijk genieten. Daar doe je het voor. Maar er zat geen stabiliteit in zee en wind en de motor werd regelmatig terug bijgezet. De oppervlakte van de zee wordt dan weer eens ruw en geagiteerd.  De zee is altijd anders en dan toch weer hetzelfde. De zon was terug doch tegen de avond hadden de wolken weer de bovenhand.
Om 17u30 zagen we voor het eerst een vrachtschip dat ons op ½ mijl kruiste richting Marokko. Zo dicht durf je gedurende de dag mekaar kruisen, maar ’s nachts houden we meer afstand. Dan lijkt alles anders. De nacht werd ingezet met het geronk van de motor en gebonk van de golven tegen het schip. Waar zijn de sterren en de maan?
17.05.2012. We liepen wacht zoals afgesproken.  De A.P. deed nog altijd zijn werk prima. Rond 4 uur op 6 mijl passeerde een cargo. Via radar en navigatielichten kunnen we zijn afstand en zijn route bepalen. Verder hebben we niets gezien. ’s Morgens was het weer bewolkt en bleef de zonsopgang ons weer onthouden. Wind en golven waren tamelijk stabiel en we hadden een snelheid tussen de 6 en de 7 knopen
Rond 9 uur op 4 mijl van ons passeerde een vrachtschip richting Gibraltar en hier en daar zagen we heel ver weg nog enkele mastodonten.
Het was vochtig en koud in dit warme gebied. Een legging, lange broek, 2 pullen, een goretex jas en een deken konden me nog niet genoeg verwarmen en de derde nacht stond nog te wachten. Hoe prettig zeilen kan zijn hoe erg je het ook kunt haten, maar we konden zeilen zonder motor. Gedaan met het geronk van de motor. Alleen de golven vulde de stilte, maar rond 15 uur werd de zee ruw en bonkten de golven tegen de Antidote en kregen we meer helling over SB waardoor de zee ons regelmatig vergaste met een douche en de buiskap ons het meeste van de aanvallen beschermde.
We zeilden nog steeds tussen de 5 en de 7 knopen met een wind tussen de 15 à 20 knopen scherp aan de wind N.NW grootzeil dubbel gereefd en de genua ¼ ingerold.
Het koken was zeer moeilijk, maar een warme maaltijd is zo lekker op een ruwe zee als je zo lang onderweg bent. Het kikkert je echt op. De afwas was voor de skipper want door de sterke helling moest ik me steeds met 2 handen vasthouden aan het aanrecht en hoe kon ik dan afwassen?
Naar het WC gaan is ook niet evident als de boot sterk helt.  Je moet je blokkeren of je schuift er met alle gevolgen van ….. af en dan je 3 broeken op de juiste plaats parkeren terwijl je je weer moet blokkeren is ook niet alles. Blauwe vlekken zijn daar de bewijzen van.
Ondertussen proberen 2 zwaluwen oververmoeid en verloren gevlogen een plaatsje op de boot te bemachtigen.  Wij gaven graag een lift, maar ze probeerden steeds en het lukte niet. Maar één zwaluw was het toch gelukt, want tijdens de wacht van de skipper hoorde hij plots getjilp en zag hoe een zwaluw zich verscholen had aan de plotter onder een boekje in zijn slippers.
18.05.2012- De derde nacht werd ingeluid en de zee werd steeds ruwer met hoge golven en dalen. De wind nam toe tot 25 knopen. Slapen was moeilijk. Het bonken en kloppen van de boot op de golven met zijdelingse aanvallen door de ruwe deining zorgde voor een sterke helling en een heen en weer gezwalp. We blokkeerden ons in de kuip. De schuimende zee  gutste naast ons en over de boot. Je duikt automatisch weg en vertrouwd de A.P. en onze Antidote.
Bij dageraad werd onze verstekeling wakker, maar we zagen dat hij gekwetst was en geen evenwicht meer had. We probeerden hem water te geven, maar hij hield zijn bekje dicht.  Hoe moet je zo’n beestje helpen? Hij leek toch rustig en vol vertrouwen en zette zich in het zonnetje onder de buiskap, kroop in de zak van de verrekijker en ging dan weer in het zonnetje zitten.  Maar het werd hem te zwaar en in Albufeira stierf hij toch. We hadden gehoopt hem daar zijn vrijheid te kunnen geven.
-Heel de rit kwam de wind meestal noordelijk. 30 Uren hebben we kunnen zeilen zonder motor bijstand tussen de 5,5 en 7 knopen met een inkomende wind tussen de 30 à 60°. Bij het invaren van de trafic-line  aan Cabo Vicente kwam de wind tussen 60 à 90° en de golven ook meer zijwaarts groter maar niet dramatisch .  Het was druk op de trafic-line heen en terug Gilbraltar. Op de radar kunnen we goed zien hoe snel deze mastodonten zich verplaatsen.
Heel de overtocht verliep zonder problemen maar we hebben onze snelheid aangepast aan golven en wind.
Om 13u30 liepen we de haven van Albufeira aan na 467,4 mijl op 77uren en 30 min.
Vermoeid maar voldaan wachtte ons een rustige nacht. 

-Sinds ons vertrek uit San Miguel Tenerife hebben we altijd noordelijk gevaren met als gevolg wind op kop of scherp aan de wind. De totale afstand tot nu is: 932,04 mijl.

Gisteren om 13u30 liepen we de haven van Albufeira Portugal aan na 77uren en 30 min. vanuit Porto Santo Madeira's Eilandengroep. De zwaarste trip zat er op. Meer gegevens volgen maar nemen heel wat meer tijd in beslag dan deze korte melding.

In Porto Santo hebben we de Antidote voor de toekomst vereeuwigd.

Voor de afvaart wordt de bel geluid zodat iedereen klaar is voor het vertrek.

Een laatste koffietje op het marktplein van Vila Baleira

Plaça do Barqueiro in Vila Baleira.

Het 9 km gouden strand waar de kinderen de wind in hun kleurrijke vliegers laten spelen.

Dag 50: maandag 14.05.2012 : Porto Santo Madeira: 33°03’33”N-16°18’49””W

Morgen zouden we de trip naar het vastenland Portugal aanvangen: ongeveer een 80 uren zeilen aan 6 knopen gerekend. Gisteren was het 5 tot 6 bf op kop met een wilde zee en de wind zou afnemen. Vannacht bleef het rukken en trekken aan de boot en de zee deed goed mee.
Volgens de meteo zou wind en zee rustiger worden en we fietsten toch maar naar het dorp om inkopen te doen. De Wildeman is ook van plan van te vertrekken want als we wachten wordt het er niet beter op.  Het komende weekend zou de wind terug toenemen zowel rond Madeira als aan de Algave en dan zitten we minstens terug een week vast.
We genoten nog even van Vila Baleira met een lekkere espresso op het pleintje, fietsten naar ’Praça do Barqueiro’ waar een standbeeld van Barqueiro: de veerman vereeuwigd staat. Van op de ‘cais’: de kade zagen we hoe de wind de verschillende parapluvliegers van de kinderen de hemel kleurden en de plaatselijke bevolking hen aanmoedigden.  
-En dan weer richting boot om alles klaar te maken voor de start van morgen, de meteo nogmaals en nogmaals controleren op verschillende sites om niet te erg  verrast te worden. Het is altijd een beetje gokken als je 3 à 4 dagen onderweg bent en er geen haven in de buurt is.
Het liggeld werd betaald en nu moesten we nog langs de douane  om ons uit te schrijven, maar waar was hij. Een koffietje drinken of ergens in de haven:  werd ons gezegd, maar we vinden hem niet!!!  Veel werk hebben ze niet, dus waarom dan op je kantoor blijven zitten? 

De haven Porto Santo met in de verte de ferry Porto Santo Line.De Tweemaster is de Wildeman, dan ligt de Antidote en dan de Catamaran. Meer zeilboten zijn er niet.  De Fransman is enkele dagen geleden vertrokken richting Tenerife.

Dag 48 t/m 49: zaterdag 12.05.2012 t/m zondag 13.05.2012: Porto Santo Madeira: 33°03’33”N-16°18’49””W

Dit weekend was er heel wat meer wind en houden we dan best wasdag en is alles vlug droog. Gelukkig heb ik nog mijn Marokkaans wasmachine en zag ik mijn twee andere zeilvrouwen zwoegen op de oude lang geleden vroegere manier wassen. Een beetje leedvermaak mag toch niet!!!
- Slechts 50 km (uiterst diepe) oceaan scheiden Porto Santo van Madeira.
Beide eilanden zijn van vulkanische oorsprong en maken deel uit van de Madeira Archipel.
Ze vormen een autonome regio binnen Portugal en hebben dus hun eigen bestuur.
Graag had ik Madeira bezocht en er is hier een Porto Santo Line met een ferry tussen Funchal, Madeira en Porto Santo. In 2003 werd zelfs een nieuw schip in gebruik genomen, de "Lobo Marinho".
Met een lengte van 112 meter en een capaciteit van 1150 passagiers en 145 wagens heeft de Lobo Marinho de allures van een cruiseschip en is deze ferry een attractie geworden voor wie een vakantie doorbrengt op Madeira. Je vertrekt 's morgens vanuit Funchal en vaart aan boord van de Lobo Marinho langs de kust van Madeira om 's avonds bij ondergaande zon terug te keren. Wil je vanuit Porto Santo naar Madeira, dan moet je ’s avonds vertrekken, één of 2 nachten op Madeira blijven en ’s morgens terugkeren. Je moet dan de sleutel van je boot afgeven aan het havenkantoor waar we niet zo erg voor te vinden zijn. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Dus Madeira, spijtig voor mij, het zal voor een andere keer zijn.

Als je geen vis kan vangen, dan maar een kopen van de plaatselijke vissers. Een tonijn van 10 kilo voor 10€ is niet te veel en wie moet dat fileren met de nodige toeschouwers?  Je hoeft niet te raden. Hij kan het hoor, maar dit keer heeft hij wel zijn fileermes mee weggespoten. Dure vis, maar wel heel lekker.

Het gouden strand van Vila Baleira naar Calheta.

Ponta da Calheta met in de verte Madeira

Igreja de Nossa Senhora de Piedade

Dag 45 t/m 47: woensdag 09.05.2012 t/m vrijdag 11.05.2012: Porto Santo Madeira: 33°03’33”N-16°18’49””W

Porto Santo is, met een oppervlakte van 42 km2, het kleine, maar fijne broertje van Madeira.
Porto Santo heeft als bijnaam ‘Het Gouden Eiland’ en daar zit het mooie, lange zandstrand van 9 km  ongetwijfeld voor iets tussen. Men zegt dat het zand hier therapeutisch zou zijn: nl. door zijn hoge gehalte aan koolzure zouten verlicht het de pijn van reumapatiënten en helpt het botbreuken te herstellen.
In de winter zijn hier geen tropische temperaturen.  Wel een aangenaam, stabiel en droog klimaat, met dagtemperaturen die zo goed als altijd 17°C  halen.  Warm genoeg om nog te zwemmen.
De golfers hebben het hier ook naar hun zin. 18 Holes verspreid over 6434 meter en Porto Santo Golfe werd getekend door de wereldkampioen Severiano Ballasteros en dat wil wat zeggen….
-Heel ‘Yin en Yang’: op de ene helft is de natuur rosachtig en dor met diepe kliffen die uitkijken over de zee, goed voor geoefende wandelaars, terwijl je aan de andere kant van het eiland een uitgestrekt zandstrand en helblauw water treft. Kijk maar naar de foto van Calheta en vanuit de haven tot Ponta da Caletha met de fiets een heerlijke tocht.
80° Van de inwoners wonen in de hoofdstad  Vila Baleira, met de fiets vanuit de haven gemakkelijk te bereiken om boodschappen te doen in de enige supermercado ‘Pingo Doce’. Het is een gezellig stadje met een uitnodigend mooi en rustig stadspleintje omringt door het stadhuis, het Cultureel Centrum, de bibliotheek, een kerkje, restaurantjes, koffiehuisjes en souvenirwinkeltjes.  Allemaal kleinschalig en gezellig. Onder een drakenboom kan je op een bank even uitrusten. We fietsen er graag naar toe. De plaatselijke bewoners zijn zeer vriendelijk.  Voor een espresso en een biertje betaal je 2 €.
De winkeldeuren staan altijd open, maar waar is de eigenaar?  Je kijkt rond en dan plots komt er iemand vanuit een ander winkeltje of van aan de andere kant van de straat waar hij een babbeltje aan’t maken was. Vind je in zijn winkel niet wat je wenst, dan gaat hij wel met je mee naar een ander winkeltje om je verder te helpen. Hier kent iedereen iedereen en criminaliteit bestaat niet doch op Madeira of het vaste land, dat  is iets anders: zegt men. 

De laatste jerrycan (10 van 20 liter) werd overhandigd. 

Ponton-BBQ. Een goed idee van Steffi en Frederik: 3 kinderen en 7 volwassenen. 

Ook ik heb ons hier vereeuwigd. 

Iedereen heeft zijn taak te vervullen.

Georg bakte de frietjes. 

De wind is gratis, maar niet altijd voldoende of in de juiste richting en voor de oversteek van La Graciosa naar Porto Santo hebben we het geweten.  De motor heeft hulp geboden en heel wat diesel geslikt. We lagen met 3 boten aan 1 ponton en hadden allen brandstof nodig, maar in de haven was geen tankstel te bemerken. Via het benzinestation hebben we het geregeld en konden we met jerrycans  en een camionette onze tanken vullen. Een hele bedoening van enkele uren.
De Wildeman wenste een ponton-BBQ te organiseren en ging op stap met de eigenaars van de catamaran (een gezin met 3 kinderen uit Keulen) om boodschappen te doen.
Om 14 uur werd er een zeil gespannen, want het was veel te warm. Frietjes, slaatjes en zelfgemaakte hamburgers met de nodige drank en desserts vielen in de smaak en er werd tot laat in de avond  met kaarslicht verbroederd. 

 Enkele sfeerbeelden van de overtocht van La Graciosa naar Porto Santo Madeira tijdens onze 47 uren zeiltrip.

 Dag 42 t/m 44: zondag 06.05.2012 t/m dinsdag 08.05.2012: van Caleta De Sebo La Grazioso naar Porto Santo Madeira: 33°03’33”N-16°18’49””W

De” Wildeman” vertrok ½ uurtje voor ons rond 11 uur.
Eerst moesten we rond het eiland La Grazioso varen tot we aan het juiste waypoint  één richting konden kiezen rechtstreeks richting Porto Santo nl 328° NNW. voor ongeveer 270mijl hopelijk 2 dagen en 2 nachten.
Het was mooi weer, maar onvoldoende wind om zelfstandig te kunnen zeilen en de motor werd bijgezet. We hebben verschillende malen de motor uitgeschakeld, maar dan liet de snelheid terug tot 3 à 4 knopen, wat te weinig is om zo een afstand te overbruggen.  We zeilden meestal 30° aan de wind met iets over BB inkomende golven van 1 meter. Soms viel de wind weg en genoten we van een zachte oceaandeining of draaide de wind (max 8 kn)p kop.
We hielden contact met elkaar via de marifoon, want Wildeman is een veel groter schip dan de Antidote en liep sterk vooruit.
Gedurende onze ganse trip, werden we regelmatig vergast op het welkome dartele spel van de dolfijnen. Ze houden van een diepe zee (tussen de 3000 en 5000 meter) en van de boeggolven van een schip. Zonder moeite en met  een enorme snelheid  onder water  bewegen ze zich, springen, duiken, verplaatsen zich van de achtersteven naar de voorsteven, tuimelen onder de boot  door om dan plots hun kunsten voor- en zijwaarts van de boot uitdagend te tonen.
Het zijn niet altijd dezelfde soort dolfijnen.  We hebben ook een groep trage rustige dolfijnen gezien. Ze zijn meestal iets groter. Het waren geen grienden.
Ook zagen we in de verte een school dolfijnen hun maaltijd vergaren. Ze drijven de vissen bij elkaar, omcirkelen ze en vallen aan. En de meeuwen laten de dolfijnen het werk doen want voor hen schiet er altijd wel wat over.  Dat zie je goed, want ze cirkelen er omheen.
-Om 18u30 zagen we in de verte zo’n 5 mijl van ons een cargo passeren.  Tot in Porto Santo hebben we slechts 4 grote boten in de verte gezien.  Het leken wel kleine speelgoedbootjes.
-De zonsondergang: zowel de eerste als de tweede avond aan BBzijde waren adembenemend mooi. De rechtstreeks ervaring van het moment, het spel van licht en kleur en de weidse de stilte zijn niet te beschrijven.  Een foto kan dat voelen niet weergeven al heb ik wel 20 foto’s genomen.
- De nachten zijn goed verlopen.  De zichtbaarheid was goed, dank zij de volle maan en de sterrenhemel. We losten elkaar af naargelang Klaas vaak van de partij was, aten en dronken als we honger of dorst hadden.  De skipper noteert geregeld de positie op de kaart en de A.P. heeft bijna de ganse tocht  zich heerlijk van zijn taak gekweten.
Wildeman liep de haven binnen om 2u30 ’s nachts en wij na 274,6 mijl om 10uur ’s morgens na 47 uren zee en nog eens zee.
Enkele mijlen voor de haven riep Wildeman ons op om ons welkom te heten. Zij waren bij aankomst onmiddellijk hun bed ingedoken.
-Wij  werden heel vriendelijk ontvangen door de havenmeester en 2 Franse zeilers komende van Lissabon.
De boot werd aan een grondige beurt onderworpen door de skipper, de havenpapieren in orde gebracht :eerst bij de douanen, zoals het een gewoonte is in Portugal en dan naar het havenkantoor.
Met  de fietsjes  reden we naar het dichtstbijzijnde dorpje voor de nodige boodschappen want de voorraad is op.
Een verfrissende douche was welkom en de moeheid werd weggewassen, doch lang zullen we vanavond niet wakker liggen.

De boot van Liliane op Graciosa op de werf.

Brood bakken op Graciosa op de werf in de haven.

 Steffi en Frederik van de Wildeman.

Lanzarote op de achtergrond.

 Zicht op de haven van Graciosa en de omliggende kleine huisjes.

Lanzarote vanuit de haven. Normaal gezien zijn deze rotsen gitzwart en dreigend, doch nu met de ondergaande zon kleuren ze rood wat een speciaal effect geeft. .

Kaart van Graciosa.

Dag 40 & 41: vrijdag 04.05.2012 & zaterdag 05.05.2012:Caleta De Sebo La Graciosa: 29°13’8””N – 13°30’W.

La Grazioso is een van de kleinere Spaanse eilanden in de eilandengroep van de Canarische Eilanden, 2 km noordelijk gelegen van het eiland Lanzarote. Tussen Lanzarote en Graciosa ligt de zeestraat Río. La Graciosa is onderdeel van het natuurpark van de archipel Chinijo. Het ligt in de Spaanse gemeente Teguise. Graciosa Island werd vroeger veel door piraten gebruikt voor het begraven en opgraven van schatten. We moeten ook eens op zoek gaan, je weet nooit.
Het eiland, dat nagenoeg volledig bestaat uit vulkaanzand, heeft toch bijna 700 inwoners. De autochtonen  wonen overwegend in de hoofdplaats Caleta del Sebo. In Pedro Barba meer noordelijk staan enkele sjieke buitenverblijven van rijke Spanjaarden.
Je kan hier een van de mooie witgekalkte kleine huisjes huren met zicht op de haven.
De belangrijkste bron van inkomsten is dus het toerisme. Bij het zuidoostelijke Caleta is een haven met jachthaven, bars en restaurants,  kleine supermarkten ,een  postkantoor en diverse stranden . Verder is er een basis- en middelbare school.
 Het gebruik van motorvoertuigen is verboden voor wie geen vergunning heeft. Vanuit Orzola op Lanzarote ben je na ongeveer 35 minuten varen op Grazioso om de toeristen aan- en af te brengen waar gretig gebruik wordt van gemaakt.

Op het eiland zijn geen natuurlijke bronnen voor water, reden waarom een tankschip er, als de zee het toelaat, water aflevert.  In de haven kunnen we aansluiten op het water, maar elektriciteit hebben we niet en moeten we de motor regelmatig starten om de batterijen  op peil te houden. We hebben één zonnepaneel wat juist voldoende is om de ijskast draaiende te houden. Mijn brood mag ik gaan bakken op de werf in de haven. Een klein gehavend zeilschip staat op het droge, waar ik mijn brood bakte en de eigenares, Liliane een Françese van 62 jaar, kwam een babbeltje doen. 5 Jaar geleden is ze hier solo aanbeland en werd 3 jaar weggepest doch de aanhouder wint.  Nu is ze aanvaard door de plaatselijke bevolking en kent ze de gewoontes van deze eilandbewoners die één grote familie lijken te zijn.  Een vrouw alleen werd hier niet aanvaard.  Ze diende voor een man te zorgen, maar heeft alle opdringerige aanzoeken geweigerd. Ze heeft geen behoefte aan een man nog aan een gezin.  Een levenslustige vrouw die, zoals ze zelf zegde zal vergaan met haar boot.
-De bergen op het eiland bevinden zich in het noordelijke en westelijke deel. De hoogste berg is de Aguja Grandes rising met een top van 266 m. Langs grote delen van het gehele eiland zijn kuststranden aanwezig.
Iedereen is hier erg gerelaxt.  Geen stress, geen lawaai van auto, geen pollutie en als je iets gaat drinken en je vindt dat de muziek wat te luid staat zeg je dat en dan reduceren ze de decibels.